Dag 56 Sarría - Portomarin

Het was een aparte dag! Vanmorgen schrok ik: wel 150 pelgrims zag ik de eerste uren nadat ik uit Sarria was vertrokken. Hélp! Ik wist natuurlijk dat het 'hier ging gebeuren', al die mensen die alleen de laatste 100 km willen lopen. Ik voelde een ontzettende weerstand, en toen ik na 3 km voor het éérst na 900 km (!) een pelgrim-souvenir shop zag, met petjes en andere troep, heb ik de camino in mijn hoofd begraven. Ik dacht letterlijk: 'Okay, de camino is voorbij, vanaf nu is het alleen nog maar 'lekker wandelen', niets meer dan dat'. En oorspronkelijk was dat toch ook mij enige verwachting? 'Lekker wandelen'? Maar in de loop van die 1e camino is dat natuurlijk veranderd, dat is de hele reden dat ik hier nu ben!

Niks aan te doen dacht ik, dit hoort er ook bij. We gingen met z'n allen door, de temperatuur liep op, het landschap werd saaier, de paden waren asfalt (ps: zou die man van 'the best of' z'n geld terugvragen?) en het werd taaier en taaier. In de schaduw was het 28 graden, in de zon... geen idee maar héét! Het zweet gutste overal. En omdat het ook nog vochtig was, was het gevaarlijk blarenweer. Om 12 uur had ik al 3 sokkenwissels gedaan! 

Op een bepaald moment hing ik langs het pad met m'n voeten in een stroompje. Zodra je langs het pad zit gaat iedereen die langskomt, tegen je aanpraten. Een Koreaan: 'I have blister!' Ik: 'Foot in river, good!' Een groepje Spanjaarden op elektrische mountainbikes (die fietsen in twee-en-een-halve dag naar Santiago) en die wisten dat ik al 900 km gelopen had, riepen 'Buen camino Holanda!!'. Ik werd steeds vrolijker. Totdat ik opeens heel veel zwarte wormpjes zag krioelen onder mijn benen. Getver!! Bloedzuigers? Help! Ik vloog op en heb als een haas mijn schoenen aangetrokken. Ik heb ooit een bloedzuiger gehad in Chili, die had zich stiekum aan mij vastgezogen zonder dat ik het door had. Wat te doen als je er een hebt? Ik heb wel een teken-tang, maar geen bloedzuiger-tang. Je mag 'm niet afkrabben! Maar de wormen hadden m'n stemming niet verpest: er was níets veranderd, we waren nog altijd op de camino en mensen zijn vriendelijk, vrolijk en maken praatjes, of ze nou 90 of 900 km lopen. Toen 's middags alle pelgrims ook nog eens goed uitgesmeerd waren en de rust wedergekeerd was, heb ik de camino weer opgegraven. Hij leefde nog!

ps: Ik heb de eerste bus-pelgrims gezien; ze lopen 2 uur en dan staat er een bus in het bos klaar om ze naar de volgende plaats te brengen.

ps: Als een echte trukker heb ik straks één bruine (links) en één witte arm, omdat ik naar het westen loop. Helaas was ie verbrand en heb ik hem ingepakt (factor 30 was te laag).

ps: Is er iemand die die worm kan classificeren?