Dag 59 O Coto - Arzúa

De arme fransman van gisteravond was vannacht ziek geworden en moest overgeven (misschien zijn fransen allergisch voor spaanse wijn). En die franse vrouw had gister zo'n enórme blaar opgelopen dat er tijdens het eten een draad uit hing, je weet wel, zodat hij lekker leeg kan blijven stromen. En nu we het er toch over hebben, ik kwam eergisteren een Nederlands meisje tegen met grote schaafwonden, die was gevallen. En last but not least, mijn Italiaanse caminovriendin, die nu de Camino Portugues zou lopen, is 4 dagen geleden 's nachts zo ziek geworden dat ze elk uur moest overgeven, terwijl ze in een dorm zat. Ik hoop niet dat ze het bovenste (bunk) bed had, dan moet je wel heel snel ladder kunnen klimmen om nog op tijd bij de wc te zijn. Zelf mag ik ook wel oppassen, want mijn linker knie brandt al een paar dagen, dus die is ingepakt. Ik dacht, ik schrijf dit toch allemaal maar even op, voordat je een rooskleurig beeld krijgt van de camino!

Trouwens, ik heb gister echt moeite gehad een camino-plakker af te schudden. Zijn naam is Anton en ik had in La Laguna, op mijn 2e dag, al van hem gehoord. Ik heb hem daarna een paar keer gezien, en je ziet aan hoe hij rondloopt dat hij steeds op zoek is naar contact. Het erge is: hij is Nederlander! Dus toen ik hem eergisteren spotte in Airexe, heb ik niet laten merken dat ik Nederlands was. Ik praatte steeds frans met die Franse vrouw en ik schatte zo in dat hij dat niet kon. Succes! Want hij vond 2 andere slachtoffers die engels spraken. Maar hij zat dus gister wéér in mijn albergue. Toen ik aan het inchecken was, zag hij mij en kwam zó dicht bij staan, terwijl ik met de dame van de receptie in gesprek was (het is gewoon onbeleefd!), dat hij bijna met zijn grote bergschoen op de clip van mijn rugzak ging staan! Als die kapot is, is het einde camino. Dus ik vroeg (in het Nederlands!) of hij een stukje achteruit kon. Dat deed hij. Om vervolgens in het Engels aan mij te vragen waar ik vandaan kwam! Ik denk dat de camino zijn brein heeft aangetast. Gelukkig zag ik een uur later mijn franse vrienden zitten, en aangezien we alleen maar frans praatten was het gevaar 'Anton' voor de rest van de avond afgewend.

Vanmorgen was het bewolkt en 13 graden. Mensen schijnen het gelukkigst te zijn bij 13 graden, en dat is vandaag maar weer bevestigd, het was heerlijk lopen! De landschappen zijn niet echt boeiend, het lijkt een beetje op de achterhoek, maar dan met heuvels. Die je heel sneaky de das om doen want ik was redelijk gesloopt toen ik aankwam. 

Ik zit weer eens in den dorm, maar wel een hele luxe! Eentje met opberglades, een plankje van 10x10 cm en een eigen stopcontact! Wat wil een mens nog meer!