Dag 53 La Laguna - Fonfría

Als je bijgelovig bent dan denk je dat vandaag een goedmakertje was voor de horror-regen van gister. Ik werd wakker, strompelde naar de wc, daar stond het raam wagenwijd open: sneeuw!! Okay, gister was koud, vooral einde dag, maar deze had ik niet aan zien komen.

Gezellig ontbijtje in die herberg, samen met een Duitse vrouw die ik gisteravond ontmoet had. Zij had ook in Frankrijk gelopen, nog meer dan ik, dus we hadden elkaar veel te vertellen! Zij een 2e koffie, ik ook. Eer ik weg was, was het half 10.... 

Het was windstil, geen wegen of andere geluiden. Het was prachtig en zo klom ik door een sneeuwlandschsp naar O Cebreiro, het hoogste punt van de camino in Galicie en 'beroemd' (korrel zout) om z'n kabouterhuisjes. In de zomer hangen ze er met de benen buiten. Ik zag de bijbehorende camper parkeerplaatsen aan de rand, terwijl het dorp niet groter is dan 10 huizen en een varkensstal. Wat moet dat een gekkenhuis zijn in het hoogseizoen. Nu was er niemand, niet één pelgrim of toerist. Er hing een mooie sfeer, dit móest de vereffening voor de helle-regen zijn!

Omdat ik vannacht ook in een piep klein dorpje had geslapen (geen winkel) had ik geen picknick. Maar geen nood want ik zou 2 dorpjes met in totaal 3 albergues én een winkel tegenkomen onderweg. Dorpje 1, de winkel: 'no, no hay pan'... geen brood. Een kaas had ik nog, ik kocht 1 tomaat, en liep door naar de albergue: 'no, no tenemos bar' (geen 'barretje' dus geen eten). En de volgende albergue bleek niet (meer?) te bestaan! Ik begon nu toch wel echt honger te krijgen, ik bedoel, ik zit hier niet de hele dag achter m'n bureau! En een spaans ontbijt is geen Duracel! Maar niet paniekeren, het volgende dorp had ook nog een albergue. Helaas geen pindakaas want dat was een 'albergue communal' en die vegen 's ochtends om 8 uur iedereen eruit, om dan pas 's avonds weer open te gaan. Het zag er naar uit dat ik honger moest lijden als een échte pelgrim. Ik kan het ook 'intermittent fasting' noemen, dat klinkt wat minder middeleeuws. Ik heb die kaas en tomaat verslonden, daarna ging het wel weer eventjes. Eventjes, want ik heb 5.5 uur gedaan over 15 km... een nieuw traagheids record.

Nu zit ik in een fantástische albergue, een tip van mijn italiaanse camino-vriendin Anna. Ik heb heel gewaagd weer een dormitorium geboekt! Slapen én eten voor 26 euro. Er kunnen er zo'n 30 in maar.... toen ik binnen kwam was ik nog alleen. Wat een luxe! De badkamer (mét regendouche) ruikt naar chloor, en bij binnenkomst vroeg een man of ik 'interesse had in 3 gangen menu met regionale beef en home-made cakes'.... beter dan dit bestáát niet, ik ben in het paradijs!