Dag 52 La Portela - La Laguna

Het was een hele gezellige avond gisteren met de belgische dames en een fantastische houtoven pizza. We zaten buiten, en gingen voor pelgrims-standaarden veel te lang door (normaal is het '10 uur licht uit regime', maar we waren  met z'n drieen dus het maakte allemaal niet uit). 

Toen we eenmaal naar bed gingen, bleken de belgische dames geen slaapzakken te hebben (ze waren pas net gestart en slecht ingelezen, ze wisten nog niet dat je in de meeste albergues je eigen slaapzak moet hebben). De eigenaresse was zo vriendelijk wat dekentjes tevoorschijn te toveren, maar die waren nogal dun. Dus één belgische dame had het nog steeds koud. De eigenaresse had een oplossing: in het washok naast ons kamertje werd een ouwe gaskachel op wieltjes achter een gordijn vandaan gerold. Als we die zó in de deur zouden zetten, met de vlammen naar ons toe, zou het wel lekker warm worden. En oja de deur erachter moest écht dicht blijven! Okay, ik had het al warm, maar toen kreeg ik het toch wel benauwd: een ouwe gaskachel, met vlammen van 40 cm, midden in de énige uitgang van ons kamertje, tevens de nooduitgang! De deur daarachter zat dicht, nergens een raam, letterlijk nul ventilatie, en dan gaan slapen met zo'n vlammenwerper in je enige deur? Had zij nooit gehoord van gas verbranding in afgesloten ruimtes? Die kachel veranderde opeens in de Kachel des Doods, ik moest ingrijpen! Op ons werk, als je een gevaarlijke situatie ontdekt (zoals iemand die de traprailing niet vasthoudt) moet je je 'Stop Work' kaart trekken. Die hou je dan omhoog, en dan roep je 'Stop Work!' Dan moet iedereen instantaan alles uit zijn handen laten vallen. Pas als het gevaar geweken is mag iedereen weer aan het werk. Maar ik had geen Stop Work kaart en was niet op m'n werk! Ik moest het over een andere boeg gooien. Wat plastische beschrijvingen die te maken hadden met brand en geblokkeerde nooduitgangen deed zijn werk. Nog een schepje 'overlijden in je slaap door koolmonoxide vergiftiging' en het was gebeurd: de dames waren nu echt overtuigd dat een extra deken verstandiger was. De Kachel des Doods werd uitgezet. Sterker nog, één van de Belgische dames is daarn nog 3 keer gaan controlleren of hij wel écht uit was. Daarna maar matig geslapen, vooral omdat er nul comma nul ventilatie was....

Maar niet geklaagd want we waren niet overleden en een glorieuze nieuwe dag brak aan: met regen. Zoveel regen! Waanzinnig. De belgische dames waagden het erop (er werd geapplaudiseerd toen ze vertrokken), ik deed zo lang mogelijk over mijn koffie. Maar rekken had geen zin, het zou de hele dag regenen, ik moest eraan geloven.

Het was volgens mij een hele mooie etappe maar ik heb er weinig van gezien. Ik klom omhoog naar het laatste hoge deel van de camino, richting O Cebreiro. Mijn regen-handschoenen werden van binnen even nat als van buiten, het leek alsof je handen in twee zakken met lauw water zaten. Het pad veranderde in een rodelbaan van klei, ik zelf in een wandelende waterval. Ik heb me de laatste kilometers omhoog gehesen en was blíj dat ik er was. Nét binnen en toen begon het te sneeuwen! Het moet niet gekker worden. Maar de albergue is heerlijk en ik als beloning voor mijn zware dag kreeg ik: pollo met friet! Joehoeoe!!