Dag 50 Cacabelos - Villafranca del Bierzo

De laatste dag! Maar eerst over gisteravond; ik lig in mijn 'luxe dorm' op bed te wachten op etenstijd en wie stapt daar onze badkamer uit; mijn Italiaanse camino-vriendin Anna. Hoe is het mógelijk, we vielen alletwee van onze stoel. Met haar zat ik een week geleden in Oncina te ontbijten (wat in pelgrimsland een zeldzaamheid is), daarna botste ik letterlijk tegen haar op in Astorga, en nu kwam ze dagen later uit de douche stappen in onze dorm. Té toevallig! Gezellig, dus we hebben gisteravond samen (en met nog een Spaanse niet-pelgrim die zij tegen was gekomen) gegeten. Als je op de camino bent, mix dan nooit met niet-pelgrims want daar krijg je spijt van. Eerst eindig je te laat in je dorm (waar het licht dan al uit is) en vervolgens kom je te laat bij het ontbijt (wat je überhaupt niet behoort te hebben). Maar het kon er vandaag vanaf, want de etappe naar Villafranca was kort. We besloten samen te lopen, wat ik normaal nooit doe, maar dit was m'n laatste dag! Het was echt een prachtig stuk, door wijngaarden, langzaam omhoog, het startpunt van de bergen. Het was echt een van de mooiste stukken van de afgelopen dagen. We liepen lekker, ook Anna, ondanks dat haar voeten door de Compeed niet meer terug te vinden zijn. Vanavond mijn laatste pelgrimsmenu gehad: voor de 30e keer kip met friet en flan als toetje. 

De camino is voorbij! Ik heb 7 weken en één dag gelopen, 820 km in totaal, best ver maar zo voelt het helemaal niet. Ik denk dat iedereen de camino kan lopen, zolang je het maar op je eigen manier doet. Condom lijkt nu echt een eeuw geleden, er is zo veel gebeurd onderweg dat het een brei is in mijn geheugen. Gelukkig heb ik deze blog bijgehouden! 

Het was een avontuur met verrassingen op alle vlakken. De grootste verrassing was Frankrijk, dat is achteraf het hoogtepunt. De enige reden dat ik er nog een stukje Frankrijk aangeplakt had was omdat ik Frankrijk leuk vind en ik tijd had. Maar wat was dat een fantastische ervaring, qua sfeer, ontmoetingen en de kick van het écht alleen lopen.

Het tweede hoogtepunt was het stuk tussen Pamplona en Logroño met Noor. De gezelligheid, de waanzinnige landschappen en authentieke dorpjes, de een na de ander, er kwam geen einde aan. Toen kwam de Meseta: dat was gewoon een ervaring. Ik heb er 9 dagen over gedaan... ik ben en blijf de traagste pelgrim op de camino. Het moment dat Metallica uit de tas moest komen ga ik niet meer vergeten.

Ik heb eigenlijk maar één keer tegen m'n zin gelopen, die keer dat ik zonder ontbijt was vertrokken, 2 uur in totaal. Er waren soms saaie stukken (bv. de dag die eindigde in het truckers hotel) of stukken waar je je naar het eind sleepte, maar dat is iets anders als tegen je zin lopen. En nieuwe ideeën zijn geboren. Uiteraard deze camino afmaken in een rustig seizoen, en... het missende stuk tussen Le Puy en Condom, zo'n 600 km uit m'n hoofd. Jeetje ik heb er nu al zin in, hoe is het mogelijk. 

Jeroen is trouwens vanavond aangekomen voor nog 10 dagen vakantie. Ik heb hem gevraagd z'n wandelschoenen mee te nemen zodat we nog wat kunnen gaan wandelen.