Dag 47 Foncebadón - Molinaseca

Oh had ik maar niet zo'n grote mond gehad: ik at de bergen niet rauw, de bergen aten mij! Oh wat was dit een taaie dag, misschien omdat ik 'm totaal onderschat had. Gisteravond naar de afstand gekeken: 18 km, met 'wat stijgen en dalen'. Dat kon niks voorstellen toch? Okay, ik had niet naar de hoogtes gekeken, we zitten in onschuldig heuvelland, niet in hooggebergte.

Misschien hielp het ook niet dat ik niet bepaald goed geslapen had. We hadden een Italiaanse man in onze kamer; sterker nog, in mijn bunkbed. Vaak liggen pelgrims rond 'n uur of 5 in hun bedden te lezen, of te wachten op het eten. Sommigen vallen dan al in slaap, zoals deze Italiaan. Toen dat gebeurde leek het alsof er een helicopter door de kamer vloog. We keken elkaar allemaal in paniek aan! De érgste nacht aller tijden stond ons te wachten. We moesten met een plan komen, want zó kon het niet. Een Duitse dame, Heidi (ze had echt blond haar met een vlecht) kwam op het briljante idee om 's nachts met onze matrassen en al naar de bar te verhuizen. Goed plan! Het leek me wel verstandig, nu het nog licht was, om even te testen hoe makkelijk dat zou gaan. Ik begon dus aan mijn matras te trekken die klem zat tussen de spijlen van het bunkbed. Opééns kwam hij los, en daarmee schudde ik onze snurkende Italiaan wakker. Toen hij vroeg wat we aan het doen waren moesten we wel zeggen dat we een verhuis-oefening aan het houden waren vanwege.... hém! Toen hij door kreeg dat de hele dorm die nacht van plan was naar de bar te verhuizen, bood hij zelf aan naar de bar te verhuizen als dat nodig mocht zijn. Na dit verlossende nieuws een super leuke avond gehad met Heidi. Uiteindelijk bleef een verhuizing uit, maar ik ben wel elk uur wakker geworden. Ik ben er nog steeds niet uit of snurkers aso's zijn dat ze geen prive kamer huren, of niet, omdat ze er niks aan kunnen doen?

Toen bleek het vanmorgen -1 (graad) te zijn! Foncebadón ligt op 1400 m; een klein koudegolfje en hup, ijs. Niet heel ver weg had het gesneeuwd blijkbaar. Gewapend met mijn Zeeman broek (die ik gelukkig nog niet afgeknipt had) onder m'n wandelbroek, muts en handschoenen ging ik van start. De hele dag over stijle paden met losse stenen, eerst met uitzichten naar het zuiden, daarna langs Cruz de Ferro en uitzichten naar het noorden. Ik ging wel onnoemelijk traag (het was best stijl) maar ik was daar helemaal niet mee bezig. Ik wandelde lekker! Maar... met 2 km/uur wordt 18 km wel opeens 9 uur lopen... en ik had niet door hoe langzaam ik ging want ik heb de hele dag niet op de kaart gekeken. 's Middags kwam de man met de hamer. Dat krijg je met dat getreuzel. Ik werd moe en dacht er op een bepaald moment te zijn, maar op dat moment was het nóg 5 km. De laatste uren waren zwaar, continue afdalen over losse stenen, het ging steeds langzamer. Ik heb me naar het dorp gesleept, alles deed ondertussen pijn. Wat een onderschatting, ik begin een beetje laks te worden!

Maar eenmaal aangekomen ben je snel alles vergeten. Het enige probleem is: ik heb wéér een dorm geboekt! We zitten met 16 in een kamer en de eerste snurker is gedetecteerd. Wéér een (te dikke) man. Wat heeft mij bezield, 2 nachten achter elkaar een dorm! Nou ja ik ben zo moe, hopelijk lig ik straks in coma. 

ps: Vandaag passeerde ik de 220 km, dus ik heb 780 gelopen, de afstand van de Camino Frances. Als ik zoals iedereen in Saint Jean was vertrokken, zou ik vandaag dus in Santiago zijn geweest! (hoera?)