Dag 46 Santa Colomba de Somoza - Foncebadón

Oh was wat dat mooi vanmorgen! Nadat ik de man van het hotel verteld had dat 'ik het bos in zou gaan', vertrok ik voor het resterende deel van mijn spijbelroute. Er stond een koude wind en de lucht was wild, er kwam regen aan, maar nóg niet! Ik kwam al snel op een soort heide-hoogvlakte. Prachtig, geen mensen, geen wegen, geen huizen, zo ver je kon kijken heuvels met bossen. Wat liep ik daar heerlijk en wat was ik blij met deze omweg. 

Op een bepaald moment ging het pad door een lager deel wat in een klein beekje veranderd was. Er zijn meestal 3 opties: langzaam op stenen balancerend naar de overkant, hard rennen of schoenen uit en waden. Ik ging voor optie 1 want voor optie 3 was het te koud en optie 2 gaat altijd mis. Na strategisch wat stenen in de beek te hebben gegooid kwam ik droog aan de overkant. Yés! Ik vind dit zo leuk, op de echte camino gebeurt je dit niet (meer)!

Eind van de ochtend kwam ik een heuveltje over en daar waren ze weer: andere pelgrims. Ik zag er zó wel 10! De magie was weg, ik had ze niet gemist. Ik moet wel zeggen dat ik het 's avonds in albergues altijd super gezellig vind. In het laagseizoen kan je dat vinden: 's avonds gezelligheid en overdag smeert zich dat zo uit dat je je alleen waant.

Ik zit nu in zo'n gezellige albergue, heb er zelfs weer een nachtje dorm ingegooid! Het laatste stuk was over een stenig pad omhoog. Het viel me op hoe makkelijk dat ging, mijn benen bleven gewoon dezelfde stappen maken, alsof er geen helling was, dat kán helemaal niet! Heel vreemd want ik heb de afgelopen weken nauwelijks hoeven klimmen. Misschien was het een eenmalige opleving, of ik heb onbewust waanzinnige wandelbenen gekregen (ik zíe overigens geen verschil)! Morgen weet ik meer want de dag begint met een stijle klim volgens mij. Bergen, ik eet jullie rauw!