Dag 36 Carrión - Calzadilla de la Cueza

Dag 5 op de Meseta. Er was ontbijt in het klooster, joepie. De koffie werd opgewarmd in de magnetron; ik heb er 3 genomen. Heerlijk. Enige culinaire standaard heb ik niet meer. Niet zolang ik moet overleven op de Meseta. (ps: die gevangenis foto is het klooster.)

Voer vinden is een uitdaging; op Zondag alles dicht, Maandag (1 Mei) alles dicht. Veel dorpen hebben überhaupt geen winkel. Er was gelukkig een restaurant open gisteravond, de hongerige pelgrims hingen met de benen buiten. Omdat we met zo veel zijn worden we bij elkaar aan tafeltjes gezet. Dat is dan wel weer leuk: gisteravond met een Zuid Koreaan en een Nederlandse bergbeklimmer aan tafel. Zuid Koreanen zijn echt heel gezellig, jammer dat sommigen zo slecht Engels kunnen, maar je kan echt met ze lachen. De Nederlandse bergbeklimner had de Aconcagua, Kilimanjaro en nog één van de '7 summits' beklommen, maar de camino gaf hem nog de meeste problemen. Ik vind dat interessant. Ik denk dat het komt omdat je jezelf op een 7000-er kapot kan lopen, maar daar is die taaie camino gewoon te lang voor. Elk klein probleempje wat je thuis al had (of het nou een nagel, teen, knie of mentaal is) wordt hier uitvergroot. Daar zorgen de eindeloze kilometers wel voor. Preserveren is het enige wat telt.

De etappe van vandaag was de langste sectie op de Spaanse camino waar je onderweg geen dorpen tegenkomt. Er zou wel een 'straatbar' zijn, een soort caravan, maar ik durf daar mijn motor niet van af te laten hangen. Als je de sahara door gaat met je auto zeg je toch ook niet 'hopelijk is er een tankstation'? Dus ik moest wachten tot de winkels open waren in Carrión. En daarmee was ik dus pas om 9:15 op pad. Veel te laat, het zou 28 graden worden. De eerste 12 km's gingen snel, maar om ongeveer 11 uur ging de gril aan. Het pad was kaarsrecht en wit, de straling waanzinnig, hij drong onder m'n pet door en achter m'n zonnebril. Mijn benen waren ingesmeerd maar desondanks rood. Pijpen aanritsen was geen optie, veel te heet. Nog een laagje smeren dan maar. Ik heb niet vaak gehad dat factor 30 te weinig was.

Om 12 uur heb ik een lange pauze gehouden en zelfs overwogen pas om 'n uur of 3 weer verder te gaan, maar van de andere kant, het was nog maar 6 km. Daar kwam voor het eerst Metallica uit de tas. Ik heb thuis 7 Metallica nummers op mijn telefoon gezet voor dit soort momenten. Vandaag: 'The Unforgiven'. Ja dat hielp. Hoofd en petje nat maken (de geijkte veldwerk truc), 'The Unforgiven' aan en gáán. Het tempo ging gelijk omhoog en anderhalf uur  later was ik in m'n albergue. Dit was pas het begin, want morgen wordt het 30 graden, in de schaduw, die er niet is. Maar geen nood, want ik ga vroeger vertrekken en heb nog meer Metallica om in de strijd te gooien...