Dag 31 Burgos - Hornillos

Na mijn toeristendagje in Burgos vertrok ik vanmorgen als een toerist: te laat. Het lukt gewoon nooit om vanuit een stad (of een hotel) op tijd op pad te zijn, hoe vroeg je je wekker ook zet. Vanaf het moment dat je je hotelkamer verlaat, loop je al vertraging op: bij de lift, bij het ontbijt, bij het uitchecken, bij het uitlopen van de stad. Niets zo efficient als een dorm in een hostel; opstaan, tas vullen, eten en weg.

Wat me opviel toen ik vanmorgen Burgos uitliep was het fanatisme waarmee de locals me 'buen camino' wensten. Zelfs vanuit een auto, en een oud vrouwtje met een hond. Weten zij iets wat ik niet weet? Mijn fantasie ging op hol: het heeft vast te maken met de gevreesde Meseta, die ná Burgos begint: een helleweg van 170 km die pas eindigt in León. Geen boom, geen boerderijtjes, geen leven, alleen gieren die cirkelen in afwachting van een neerstortende pelgrim. Zat er een diepere lading in dat 'buen camino', zo van 'het kan wel eens je laatste zijn'? En toen zag ik daarna ook nog een hart in de lucht (zie foto). 'Bijna rijp voor opname' dacht ik, terwijl de Meseta nog moet beginnen!

Nou, dat was na de lunch het geval: na het laatste dorpje klom de weg zo'n 30 meter en voila: je wist meteen dat de Meseta begonnen was. Een soort plateau, met windmolens zo ver je kon kijken. Vandaag nog een vriendelijk plateau want het was groen (van het jonge graan) en er waren wolken dus het was niet heel heet. Zo liep de weg 2 uur door tot aan de rand van een soort grote kuil, met in de verte m'n overnachtingsdorpje. De weg dook de kuil in en 3 kwartier later was in in m'n albergue.

In m'n albergue zaten mijn Cubaans-Amerikaanse camino-vrienden! We komen elkaar al sinds 4 dagen tegen. Om 'n uur of 4 toverden ze kazen, chorizo, salamies, olijven en wijn op tafel. De chorizo zat blijkbaar al sinds Pamplona in hun rugzak en moest op. Er werd heel gezellig op z'n Latijns-Amerikaans geschransd. En geen gier gezien! So far so good maar de 'echte' Meseta moet uiteraard nog beginnen.