Dag 3 Éauze - Nogaro

Een nieuwe definitie van paradijs?

Het paradijs is niet op een tropisch eiland uit een kokosnoot drinken. Het paradijs is lopen zonder zak op een koele ochtend! Én, ik was voor de verandering op tijd op pad. Okay, er was wat externe druk voor nodig: m'n tas (voor bagagetransport) moest stipt om 8 uur bij de achterdeur staan. Maar wat een perfect wandelweer was dat vanmorgen!

Oja, halverwege de etappe had ik mijn favoriete lunch gekocht: een stokbrood, vers stukje comté en een tomaat. Ik was er bij de kerk (daar is eau potable weet je  nog?) eens goed voor gaan zitten, op een bankje in de schaduw. Stopt er een gammele auto en stapt een oud baasje uit. Met een zwaar accent begon hij uit te leggen waar ik rode én witte wijn kon kopen, want dat water was maar 'zo zo' (mét handgebaar)! Zo grappig! 

Vanaf 'n uur of 2 was het paradijs voorbij en brak de zon door. Héét! Mijn voeten stonden in brand. Ik heb ze in een beekje gehangen. Het zag er smoezelig uit en ik weet niet of er een riool op uitkwam, maar het stroomde hard, het was koud en er zwommen zwarte beesten in. Dat zijn de 3 regels dat het met het water wel goed zit.

Trouwens, mijn plan om de volgende etappe in tweeën te hakken, is in duigen gevallen. Het dorp waar ik dácht te gaan overnachten, daar gaan beide gîtes pas op 1 April open. Dat is over 3 dagen... bummer. Er zit niks anders op dan de héle etappe van 27 km te lopen. Mét zak is dat een no-go, er leeft namelijk iets tussen mijn knie en mijn enkel (van mijn rechter been), want ik voel het ook als ik stil zit.  Dus m'n plan is aangepast: morgen de hele etappe lopen, mét bagagevervoer, en de dag erna een rustdag Dan gaat het nl. regenen en zit ik in een klein stadje. Het plan voelt goed: nu de uitvoering nog. En nu eerst een pizza.