Dag 28 Espinosa - Atapuerca

Eindelijk weer een mooie wandeldag: geen wind en (relatief) mooie views. En een bos! Ik had sinds de afdaling in de Pyreneeën geen bos meer gezien. De 22 km vlogen voorbij.

Om 8 uur liep ik buiten, er hing nog mist in de dalen. Dat blijft toch altijd het mooiste: 's ochtends wandelen. Het kost ook totaal geen moeite (meer) om om 6 uur op te staan. Je hebt honger en wil na het ontbijt zo snel mogelijk wég, lópen! Bizar na (bijna) 500 km, want volgens mij ben ik morgen op de helft van m'n 1000 km plan. Vreemd, en het doet me niets, al was het nog 2000 km. Het enige waar je mee bezig bent is de wandeling en eten. En oja je voeten!

Om ong. 11 uur zag ik onze tent-pelgrim die 2 dagen geleden met z'n neus in de paella was gevallen. Ik zag hem een stukje verderop in het bos zijn tent afbreken. Om 11 uur! Wat een vrijheid! Ik voelde een vlaag van jaloezie: niet gebonden aan overnachtingsplekken, licht-uit protocollen en ontbijt-tijden. Én geen snurkers! Het deed me een beetje denken aan de Wicklow Way (Ierland) toen Jeroen en ik met ons tentje trokken. Maar de jaloezie was van korte duur: toen ik hem sprak vertelde hij dat z'n gastankje (dat hij de dag ervoor gekocht had) van het verkeerde formaat was en koude soep had moeten eten. En toen was het blijkbaar ook nog gaan regenen. Dat is het láátste wat je wil met een één of twee-persoons tentje, regen, want al je spullen liggen buiten! Die herinneringen kwamen weer boven, de jaloezie was weg en vol overtuiging liep ik door naar m'n albergue in Atapuerca. Dit waanzinnige dorp van 30 huizen en nul winkels is een beroemde UNESCO archeologische site: er zijn de afg. 50 jaar vondsten gedaan die bewijzen dat hier 1.200.000 (!) jaar geleden mensen leefden. De vondsten liggen in het archeologisch museum in Burgos, en laat ik daar overmorgen nou nét een rustdagje gepland hebben. Het leven is nog steeds goed op de camino.