Dag 16 Roncesvalles - Zubiri

Oh what a day, maar ik moet eerst nog even vertellen over het klooster van gisteravond. Oh hoe romantisch dat leek... Maar het was net even anders. Ik was gisteravond om 'n uur of 9 nog eventjes lekker een wijntje aan het drinken met mijn Duitse 'camino vriendin' in de bar van haar hotel (zij had in het hotel geboekt), zo deden we dat in Frankrijk ook tenslotte! Werd ik gewaarschuwd door een man: ik moest oppassen want om 10 ging de buitendeur van het klooster op slot en zou ik buitengesloten worden. Oja en om 10 uur gingen ook de lichten uit. Whát?? 

Ik heb die wijn achterover geslagen en ben snel naar mijn bunkbed gerend, om alle zaakjes voor de dag erna (nu er nog licht was) klaar te leggen, want ik wist dat de volgende ochtend een rat race zou worden. Het lukte en om 10 uur lag ik braaf en georganiseerd in mijn bunkbed.

 Gelukkig sliep ik als een roos (tegen álle verwachtingen in, dank je wel op-maat-gemaakte oordoppen) en inderdaad, om 6 uur de volgende ochtend schalde er gregoreaanse muziek door onze slaapzaal! Deze 'ontspanning' duurde niet lang: na welgeteld 5 seconden sprongen 100 pelgrims uit hun bedden om op tijd, bepakt en bezakt, het ontbijt van 7 uur te halen! Racen tegen de klok, en om een wastafel of wc te bemachtigen, want (why!? why!?) er waren er veel te weinig. We haalden met z'n allen het ontbijt, en toen werden we buiten gesmeten. No way dat je na je ontbijt nog even terug kon om je tanden te poetsen. Je kwam hier niet om je tanden te poetsen of allerlei andere triviale zaken, je kwam om te lópen! En daar was ik aan de wandel, om 7:40, een nieuw record. Met wat discipline van hoger hand kom je een heel eind!

Eenmaal een uurtje of 2 op pad kwam ik door een dorpje met een bakker. Ik dacht 'oh ik lust wel zo'n lekkere 'chausson aux pomme' of 'pain au chocolat'. Het water liep in mijn mond bij de gedachte aan al die franse bakkerijen die ik de afgelopen 2 weken gehad had. Niets van dat! Brood, brood, en nog een ander soort brood. Kaal brood had ik al in mijn rugzak, daar kwam ik niet voor! Gedesillusioneerd ben ik naar buiten gelopen. In Spanje geen franje, ik moet er duidelijk nog even inkomen.

En om dit er nog even in te wrijven, liep ik een paar uur later langs een wei waar niet heel veel minuten daarvóór een paard was doodgegaan. De gieren waren nog aan het landen. Ik was een beetje in bezorgd omdat ik niet zeker wist of het paard al wel dood was, terwijl de gieren al begonnen te peuzelen. Een Spaanse pelgrim die net kwam aanlopen vroeg zich hetzelfde af. Tegen de tijd dat we onszelf hadden overtuigd dat het paard dood was, waren de ogen (die er 5 min daarvoor nog in hadden gezeten) er uitgepikt. Op de foto zie je de boosdoener in actie. Wel iets om in je hoofd te houden, mocht je een keertje langs het pad in een lekker grasje wegdommelen... 

Maar... toch denk ik dat het wel goed gaat komen tussen de Spaanse camino en mij. Gisteravond tijdens het eten in het klooster een geweldige tijd gehad met een Israelier, Australier en mijn 'bunkbed buddy' Schwuàn (of zoiers, hij is Maleisisch maar woont in Londen). Super gezellig, fles Tempranillo op tafel, echt heel gezellig. Waar je in Frankrijk meer contact had met de locals (je sliep ín hun huizen en at met hun in hun woonkamers) heb je hier meer contact met je mede pelgrims. Volgens mij wordt het heel gezellig!