Dag 42 León - Oncina

Ik had gistermiddag al weer zin om te gaan lopen! Dat lijkt me een goed teken, namelijk dat de pauze lang genoeg was. En dat de spirit er nog steeds is. Ik had dat niet verwacht. Morgen passeer ik de '300 km tot Santiago' mijlpaal, wat wil zeggen dat ik morgen 700 km heb gelopen. En dat met etappes die structureel pas beginnen ná een ontbijt met minimaal één kopje koffie. Ik heb er een regel van gemaakt. Zie je wel dat je er zo ook komt, je hoeft niet te racen!

Hoe dan ook, omdat een stad uitlopen altijd traag gaat, en niet fijn is (beton, asfalt) had ik voor vandaag een korte gepland. Joh...  En dus een relaxed ontbijtje met uitzicht op de kathedraal en ik was er weer helemaal klaar voor. Het leven met korte etappes is goed! 

Ik was voorbereid op 'dag 9 op de Meseta' maar het tegendeel was waar. Eenmaal de stad uit (wat trouwens wel lang duurde, asalt, beton, asfalt) begonnen de heuvels, bossen, vogels... dat was lang geleden, leuk! Anders! En toch vond ik de Meseta super interessant: eindeloze kilometers rechtdoor tot aan de horizon, winderige dorpen...  ik vond het nooit écht saai. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, het was een ervaring. Maar ik heb makkelijk praten want ik heb maar één keer duizelingwekkende hitte meegemaakt.

Ik ben ondertussen in de meest schattige albergue aangekomen! Oud houten gebouwtje, binnentuintje met hangmatten en een snurkende hond. De was wappert weer op straar. En volgens mij gaat die dame lekker koken. Wel weer een uitverkochte dorm, want het is razend druk... dus fingers crossed voor wat slaap!